Kliknij tutaj --> 🧨 filmy polskie lata 90

Piosenki Lata 90 - Największe przeboje z lat 90 Najlepsze stare piosenki z lat 90 !!!Piosenki Lata 90 - Największe przeboje z lat 90 Najlepsze stare piosenki LATA 90.: SUPERMODELKI Z WIELKIEJ PIĄTKI. W latach 90. u szczytu popularności znajdowały się ikoniczne supermodelki. Na Big 5 składały się Claudia Schiffer, Christy Turlington, Cindy Crawford, Naomi Campbell oraz Linda Evangelista. Zachwycały ich szczupłe, ale kobiece i fit sylwetki, a także pełne objętości fryzury. 2019 rok kończy lata 10. XXI wieku. To znakomity moment, by podsumować to, co działo się w polskim kinie przez ostatnie dziesięć lat. A działo się bardzo wiele. Polski film zgarnął Oscara, mieliśmy swoich reprezentantów w konkursach najważniejszych festiwali filmowych, a nawet otrzymywaliśmy na nich prestiżowe nagrody. W końcu ostatnie dziesięć lat to także znakomity Kto z Was pamięta kultowe seriale lat 90., które oglądaliśmy w telewizji? Nie wiem, jak Wy, ale ja na myśl o niektórych tytułach mam banana na twarzy, a niekiedy łezka się w oku zakręci. Nie wiem, jak Wy, ale ja na myśl o niektórych tytułach mam banana na twarzy, a niekiedy łezka się w oku zakręci. Polityka zagraniczna II Rzeczypospolitej miała na celu przede wszystkim zabezpieczenie istnienia państwa polskiego i jego granic w ówczesnym położeniu geopol Recherche Site De Rencontre Gratuit Badoo. Serwisy streamingowe kryją w swoich katalogach nie tylko kinowe hity sprzed kilku lat, ale i wiele starszych, klasycznych filmów. W zestawieniu najciekawszych obrazów z przełomu lat 80. i 90. przedstawiamy często zapomniane lub niedocenione filmowe perełki. Showmax Klincz, reż. Vondie Curtis-Hall (1997) Komedia kryminalna z najbardziej niezwykłym duetem aktorskim lat 90. – w rolach głównych wystąpił bowiem Tim Roth i Tupac Shakur. Akcja filmu rozgrywa się w sylwestrową noc, podczas której dwójka przyjaciół decyduje się zerwać z nałogiem narkotykowym. Klincz to esencja kina akcji z przełomu wieków i niekwestionowana pozycja obowiązkowa. Komornicy, reż. Alex Cox (1984) Historia młodego punkowca, który rozpoczyna pracę w firmie kredytującej zakup samochodów i od razu przyswaja brutalne metody do zbierania zaległych płatności. Komornicy to nie tylko motocykle, piękne samochody i muzyka Iggiego Popa, ale także wspaniała rola Harrego Deana Stantona. Film określa się jako jedną z najciekawszych produkcji lat 80. Moonstruck, reż. Norman Jewison (1987) Zapomniana komedia romantyczna z Nicolasem Cagem, którego filmową partnerką jest Cher (za występ otrzymała Oscara w kategorii Najlepsza kobieca rola pierwszoplanowa). To czarująca opowieść o kobiecie zakochanej w bracie swojego narzeczonego. Film w 1988 r. zgarnął aż trzy Oscary (w tym za najlepszy scenariusz). Netflix Wybór Zofii, reż. Alan J. Pakula (1982) Akcja filmu rozgrywa się niedługo po II wojnie światowej. Młody pisarz przeprowadza się do Nowego Jorku, a jego sąsiadką okazuje się Polka, której rodzina zginęła w Auschwitz. Wybór Zofii to klasyczny dramat z mocno nakreślonymi bohaterami, a Meryl Streep daje jeden z najlepszych występów w swojej karierze. Przebudzenia, reż. Penny Marshall (1990) Bardzo często pomijany film Roberta De Niro i Robina Williamsa. Choć nie zgarnął właściwie żadnych najważniejszych nagród filmowych, do dzisiaj pozostaje jednym z najciekawszych obrazów ilustrujących życie osób niepełnosprawnych. Przebudzenia to piękna opowieść o lekarzu, który za pomocą eksperymentalnego leku przywraca do świadomości pogrążonych w śpiączce pacjentów. Funny Girl, reż. William Wyler (1968) Szalony musical o dziewczynie pochodzącej ze slumsów, która marzy o karierze w branży rozrywkowej. Funny Girl od lat króluje w rankingach najlepszych filmów wszechczasów, a piosenka Don’t Rain on My Parade przeszła do klasyki Broadwayu, przez wiele lat określana była hymnem osób LGBT. Funny Girl nie tylko bawi i wzrusza, ale jest też idealnym przykładem historii na miarę złotego Hollywood. To także jeden z najważniejszych filmów w karierze Barbry Streisand. HBO GO Sprzedawcy, reż. Kevin Smith (1994) Legendarna komedia w reżyserii Kevina Smitha. Nakręcona na czarno-białej taśmie opowieść o dwóch kumplach pracujących w sąsiadujących sklepach to zbiór popkulturowych żartów i wnikliwa obserwacja pokolenia 30-latków przełomu wieków. Premiera filmu odbyła się podczas festiwalu w Cannes, na którym reżyser otrzymał aż dwie nagrody. To film, do którego warto wracać, a cytat: „I'm not even supposed to be here today!” wszedł do amerykańskiej mowy potocznej na wiele lat. Rozważna i romantyczna, reż. Ang Lee (1995) Ekranizacja powieści Jane Austen. Akcja filmu rozgrywa się w XVIII-wiecznej Anglii, gdzie wdowa i jej trzy córki zostają zmuszone do opuszczenia rodzinnej posiadłości. To klasyczny kostiumowy melodramat, do którego scenariusz napisała Emma Thompson (nagrodzona Oscarem). Spokojne, przemyślane i wrażliwe kino z plejadą gwiazd (Kate Winslet, Hugh Grant i Alan Rickman). Dym, reż. Paul Auster i Wayne Wang (1995) Opowieść o ludziach, których życie toczy się wokół małego, brooklyńskiego sklepiku z tytoniem. Reżyserowie z wrażliwością przyglądają się miejscom, które na naszych oczach przechodzą nieodwracalne przemiany. W rolach głównych Harvey Keitel, Giancarlo Esposito i William Hurt. Redaktorka zobacz także 34. Warszawski Festiwal Filmowy zabierze nas w podróż dookoła świata Newsy34. Warszawski Festiwal Filmowy zabierze nas w podróż dookoła świataAva DuVernay wyreżyseruje dokument o życiu Prince'a NewsyAva DuVernay wyreżyseruje dokument o życiu Prince'aCenzura nasza powszednia OpinieCenzura nasza powszednia„Bal”: Meryl Streep i Nicole Kidman w adaptacji broadwayowskiego musicalu Newsy„Bal”: Meryl Streep i Nicole Kidman w adaptacji broadwayowskiego musicalu Lata 90. nie były dobre dla horroru, który po wcześniejszej slasherowej dekadzie musiał na nowo się zdefiniować. Zamiast iść do przodu, niejako cofnął się – więcej było czerpania z klasyki, na czele z pełnymi rozmachu ekranizacjami Drakuli, Frankensteina czy Wywiadu z wampirem, niż odważnych prób stworzenia czegoś nowego (choć romans z postmodernizmem opłacił się Wesowi Cravenowi, reżyserowi Nowego koszmaru i Krzyku). Mistrzowie gatunku powoli odchodzili, ale nie widać było na horyzoncie nowych twarzy. To się zmieniło na sam koniec dekady, choć takie rewelacje jak Krąg, Blair Witch Project czy Szósty zmysł były bardziej zapowiedzią tego, co miało dopiero nadejść. Piątkę filmów, które przedstawiam poniżej, podejrzewam, że widział każdy miłośnik horrorów, ale wciąż uznaję je za mało znane szerszemu odbiorcy, niedocenione bądź zapomniane. Niech będą przykładami różnorodności w gatunku, który przeżywał wówczas kryzys, choć nie przestał szukać dróg na wystraszenie widzów. Części ciała (Body Parts, 1991, reż. Eric Red)Takie filmy jak Części ciała są najlepsze tylko i wyłącznie wtedy, kiedy ich twórcy skupiają się na swoim szalonym punkcie wyjścia i ani przez moment nie rezygnują z uwiarygodnienia go. W tym przypadku chodzi o transplantację ręki, która to wydaje się mieć pamięć swojego poprzedniego właściciela. Jest to pomysł zainspirowany słynnymi Rękoma Orlaka, dodatkowo podparty powieścią francuskiego duetu Boileau–Narcejac, znanych kinu jako autorzy książek i scenariuszy do Widma, Zawrotu głowy oraz Oczu bez twarzy. Film Erica Reda trudno postawić w jednym rzędzie obok tak zasłużonych tytułów, choć bezwstydną rozrywkowością bije je na głowę. Jeff Fahey wciela się w postać psychiatry, który traci rękę w wypadku samochodowym. Dzięki eksperymentalnemu leczeniu udaje się lekarzom przyszyć nową kończynę, ale krótko po wyjściu ze szpitala główny bohater zaczyna mieć dziwne sny, zaś ręka wydaje się żyć własnym życiem. Wkrótce odkrywa, że należała ona do seryjnego mordercy, którego i inne członki zostały już rozdane. Fahey spełnia się jako coraz bardziej znerwicowany właściciel złej ręki, choć najlepiej wypada, kiedy przywiązany do szpitalnego łóżka może operować tylko swoimi niesamowicie niebieskimi oczami. Red zasłynął jako scenarzysta Autostopowicza oraz Blisko ciemności, zatem horrorowe klimaty nie były mu obce przy okazji kręcenia drugiego filmu (pierwszym było sensacyjne kino drogi Cohen i Tate). Równocześnie jest to dzieło, którego liczne zwroty akcji uderzają w początkowe obawy związane z obcym ciałem, zamieniając grozę w makabryczny i absurdalny spektakl. Są tu sceny i obrazy pasujące bardziej do B-klasowych horrorów Williama Castle’a lub dokonań Mario Bavy, medycznie niemożliwe, wręcz śmieszne, ale przez sposób, w jaki twórcy traktują materiał, ani przez moment nie miałem wrażenia, że film popada w parodię. Co nie znaczy, że nie znajdą się widzowie, którzy wyłączą Części ciała na długo przed jego groteskowym finałem. Ja bawiłem się świetnie. Drapieżcy (Ravenous, 1999, reż. Antonia Bird)Film Antonii Bird wciąż pozostaje gdzieś na obrzeżach świadomości widzów, być może ze względu na swą gatunkową różnorodność. Mamy tu horror o kanibalizmie ubrany w szaty kina westernowego, podlany gęstym sosem czarnego humoru i niestroniący od satyrycznego zacięcia. Już pojawiające się na początku filmu zestawienie dwóch cytatów (z jednej strony Nietzsche ze swoim patrzeniem w otchłań i vice versa, z drugiej „Zjedz mnie” Anonima) całkiem celnie oddaje naturę Drapieżców, filmu, który o mrocznej tematyce opowiada w sposób niepozbawiony znamion przez Guya Pearce’a pułkownik Boyd zostaje oddelegowany za swoje tchórzostwo (przykryte niespodziewanym i własnoręcznym odbiciem fortu) do placówki położonej w górach Sierra Nevada. Wkrótce po przybyciu on i inni żołnierze ratują człowieka, który opowiada im niestworzoną historię o nieudanej wyprawie przez górski szlak i zdradzieckim przewodniku gustującym w ludzkim mięsie. Na pomoc tym, którzy utknęli z potworem, wyrusza misja ratunkowa – żołnierze szybko się jednak przekonują, że nie wszystko, co powiedział im przerażony mężczyzna, jest za co lubić Drapieżców, począwszy od doskonałego wyczucia materiału przez reżyserkę, świetne role Pearce’a, Roberta Carlyle’a i reszty obsady, po jedną z najbardziej oryginalnych ścieżek dźwiękowych do horroru, autorstwa Michaela Nymana i Damona Albarna. Motyw kanibalizmu jest tu potraktowany bez przesadnego gore, jako tabu będące ostatnią tamą przed odczłowieczeniem, zarówno fizycznym, jak i (przede wszystkim) moralnym. Starania głównego bohatera o to, aby do samego końca zachować swą ludzką naturę, są główną osią filmu, którego realizacja nie należała do najłatwiejszych (Antonia Bird zastąpiła Milcho Manchevskiego na stanowisku reżysera po trzech tygodniach od rozpoczęcia zdjęć), a studio nie wiedziało, jak go reklamować. Powstało coś, co najłatwiej nazwać dziwadłem, ale byłoby to krzywdzące dla Drapieżców, bezbłędnie stąpających między śmiertelną powagą, żartem a ponurą przypowieścią o zgubnych skutkach przywiązania człowieka do jedzenia mięsa. Najlepsza odpowiedź Nie ma. Wszystkie które wyprodukowano to były bardzo słabe produkcje jak łowca-ostatnie starcie. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 16:17 "Abel, twój brat""Kiler""Miś""Nie lubię poniedziałku""Vabank""Seksmisja""Poszukiwany, poszukiwana""Jak rozpętałem drugą wojnę światową""Przypadek" EKSPERTremarkable odpowiedział(a) o 18:36 Moja dziewczyna [LINK]Babe świnka z klasą [LINK]Jumanji [LINK]Reggae na lodzie [LINK]Areszt domowy [LINK]Śnięty Mikolaj [LINK]Klan UrwisówA z animowanych: Mulan, Anastazja, Toy Story, Wszystkie psy idą do nieba, Zakochany kundel Uważasz, że ktoś się myli? lub Polskie filmy z lat 90. – jakie sequele chcielibyśmy obejrzeć? Zabić Sekala Tu, ze względu na finał – nie chcę go spoilerować tym, którzy nie widzieli tego znakomitego filmu – możemy mówić o prequelu, ewentualnie remaku w wersji serialowej. Natomiast od kiedy tylko obejrzałem ten film, mam w sobie głód poznania bliżej albo postaci Sekala (granego przez Bogusława Lindę) i Jury (Olaf Lubaszenko) poprzez pokazanie ich wcześniejszych losów, albo rozbudowanie tej opowieści w serii telewizyjnej. Zafascynował mnie ten świat, sprażona słońcem wieś na Morawach, kojarząca się z słowiańską wersją amerykańskiego Dzikiego Zachodu wraz ze swoimi mieszkańcami. Jak ulał pasowałby do tej inkarnacji Wojtek Smarzowski. Sara Ciekawy jestem, jak wielką aferę wywołałby film „Sara”, gdyby powstał w 2020 roku. Ten opowiada, między innymi, o relacji, także uczuciowej i seksualnej, między dorosłym mężczyzną (ochroniarzem) a nastoletnią córką gangstera (którą grała wówczas 16-letnia Agnieszka Włodarczyk). W kilku scenach młodą, niepełnoletnią aktorkę widzimy nagą. Ale zostawiając już ten wątek – dalsze losy Sary, gdyby je ciekawie rozpisać, mogłyby stanowić podstawę do stworzenia kontynuacji, rozgrywającej się np. 25 lat później. Może już niekoniecznie z Bogusławem Lindą, bo jego powrotów do kultowych postaci z lat 90. mam na razie dosyć (vide, „Psy 3”). Młode wilki „Młode wilki” to kino klasy B w pełnej krasie, co nie przeszkadza w tym, by widownia miała zapewnioną bezpretensjonalną rozrywkę. Swego czasu powstał, kompletnie nieudany prequel, natomiast z chęcią zobaczyłbym nowe pokolenie Młodych wilków, które do perfekcji opanowało wymuszenia i „brawurową jazdę samochodem cinquecento” w Polsce czasów fotoradarów, bitcoinów, dopalaczy i 500+ . Tylko błagam, niech nie robi tego Patryk Vega,,, Kiler Przyznajcie się, kto z was nie czeka na „Kilera 3”? Pierwsza część to jeden z największych przebojów w historii polskiego kina rozrywkowego, a niech świadczy o tym fakt, że raptem dwa lata po premierze powstał jego pierwszy sequel, co nie jest takim częstym wydarzeniem w rodzimej kinematografii. Póki Cezary Pazura jest w formie, wydaje mi się, że nadal jest potencjał na domknięcie historii Jurka Kilera, albo choćby jakieś solidne post scriptum. Wypadałoby, aby zabrał się za to Juliusz Machulski, ale osobiście widziałbym jakąś świeżą krew na stołku reżyserskim w tym przypadku. Historie miłosne Jednym z najciekawszych projektów w karierze aktorskiej i reżyserskiej Jerzego Stuhra były „Historie miłosne” składające się na cztery nowele, w których motywem przewodnim jest tytułowa miłość. Jak wszyscy wiemy, temat ten jest na tyle pojemny i rodzący miliony historii, że pomysłów na kolejne nowele nie powinno zabraknąć. Pan Jerzy ma ostatnio kłopoty ze zdrowiem (życzę jak najszybszej poprawy), ale może byłby w stanie namaścić jakiegoś zaprzyjaźnionego twórcę na kontynuowanie tych opowieści? Wirus Pewnie nie każdy z was pamięta „Wirusa” (szczęśliwi z was ludzie), ale ja za dzieciaka, w osiedlowej wypożyczalni kaset wideo często widziałem potworny plakat z Cezarym Pazurą (ubranym) i (nie wiedzieć czemu) nagą Pauliną Młynarską, którzy owinięci byli... żywym wężem. Wżarł więc mi się ten film w pamięć. Ale choć był niewiele lepszy jakościowo od tego kuriozalnego plakatu, to sam jego pomysł na fabułę, co prawda niezbyt oryginalny, to jednak jak na swoje czasy był całkiem świeży. Produkcja opowiada o tytułowym wirusie komputerowym, który zaczął panoszyć się i siać chaos w całym kraju, paraliżując działanie wielu instytucji. Hollywood poruszało ten temat dziesiątki razy od lat 90. po czasy obecne, ale współczesny polski remake tego filmu mógłby się w końcu udać. Operacja „Samum” Gdyby ten film powstał w Hollywood, to do dziś doczekalibyśmy się całej serii przygód byłego asa wywiadu, Józefa Mayera. Od premiery „Operacji Samum” minęło ponad 20 lat, więc Marek Kondrat niekoniecznie uniósłby obecnie samodzielnie thriller sensacyjny. Ale, powiedzmy, nowa wersja tej postaci, ujęta w formie trylogii albo serialu takiego jak amazonowski „Jack Ryan” (pokazujący wcześniejsze losy Mayera) mogłaby się całkiem nieźle spisać. Co ty na to, Netfliksie? 1 8,24 305 515 ocen społeczności2 7,92 117 835 ocen społeczności3 7,86 178 859 ocen społeczności4 7,68 397 623 oceny społeczności5 7,65 114 715 ocen społeczności6 7,53 119 241 ocen społeczności7 7,50 162 843 oceny społeczności8 7,35 154 925 ocen społeczności9 7,35 61 903 oceny społeczności10 7,34 194 274 oceny społeczności11 7,26 160 416 ocen społeczności12 7,24 38 660 ocen społeczności13 7,24 108 600 ocen społeczności14 7,14 19 757 ocen społeczności15 7,09 416 371 ocen społeczności16 7,03 67 371 ocen społeczności17 6,97 17 251 ocen społeczności18 6,90 11 921 ocen społeczności19 6,89 24 835 ocen społeczności20 6,81 15 900 ocen społeczności21 6,80 33 201 ocen społeczności22 6,78 18 488 ocen społeczności23 6,71 23 863 oceny społeczności24 6,70 10 901 ocen społeczności25 6,67 11 735 ocen społeczności{"type":"film","keys":["film_1033","film_1035","film_1091","film_5355","film_1257","film_8774","film_1237","film_8825","film_1084","film_1238","film_1258","film_5188","film_1271","film_1153","film_6721","film_1459","film_1181","film_1128","film_8148","film_104383","film_4102","film_7469","film_7352","film_6019","film_11421","film_9941","film_8982","film_11813","film_12036","film_9194","film_3731","film_11792","film_1006","film_33380","film_8867","film_6289","film_6810","film_11808","film_4955","film_4785","film_38177","film_10059","film_98454","film_39719","film_5940","film_3914","film_5848","film_32989"]} Średnia ważona dla danego tytułu obliczana jest za pomocą następującego wzoru: (g / (g+m)) *s + (m / (g+m)) * Ss - średnia ocena dla danego tytuług - liczba wystawionych ocen na tytułm - minimalna liczba ocen wymagana do uwzględnienia w TOP (min. 10 000)S - średnia ocen dla wszystkich tytułów

filmy polskie lata 90